Beste vrienden van de Banckspolder,
Afgelopen week was ik op Schier met mijn familie. Even weg uit de Randstad, waar ik me voortdurend opgejaagd en gestrest voel door de constante stroom verkeersherrie, de miljoenen auto's, het vliegverkeer, de ontelbare motoren en scooters. "There must be more to life than simply increasing its speed", luidt een uitspraak van Ghandi. Een paar dagen naar Schiermonnikoog, waar het niet allemaal draait om de snelheid en tot het uiterste gedreven doelmatigheid die onze wereld zo lelijk en lawaaiig maakt. Een van de weinige plekken waar je nog kunt voelen en ervaren hoe je tot jezelf (en daarmee tot de ander, je medemens) komt. Al gauw viel mijn oog op de posters en foto's die her en der hingen als protest tegen de onzalige plannen voor de Banckspolder. Ook hier het gevecht tegen het alsmaar oprukkende, nietsontziende autoverkeer... Op de Badweg zag ik de bordjes die automobilisten dringend maanden om zich aan de regels te houden (30 km per uur). En wat me ook opviel: de monsterlijke Amerikaanse auto's (zo ook van Wagenborg) die rondrijden op het eiland en die het landschap ontsieren en het gevoel van onveiligheid en onvrijheid enorm versterken. Kortom: er is genoeg om voor te vechten en langs deze weg (al kan ik dat woord hier misschien beter vermijden) wil ik jullie een hart onder de riem steken. Zet 'm op, ik leef met jullie mee!!
Vriendelijke groet,
Pieter Grootendorst
PS Kennen jullie dit boek, over de manier waarop de auto de publieke ruimte heeft gekoloniseerd: https://
